Συρτάρια που με δυσκολία έκλειναν, γεμάτα με αρνητικά φίλμ, εκατοντάδες φωτογραφίες,
και η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή ήταν στα δέκα μου η κληρονομιά μου απ’ τον πατέρα μου..
Κασέτες από γραμμόφωνο με τις πρώτες μου λέξεις.

Κάποιος είχε φροντίσει να διαφυλάξει αυτές τις στιγμές για μένα σ’αυτό το συρτάρι.
Στιγμές που αν και ήμουν παρών, δεν τις θυμόμουν. Όμως τώρα πια τις κρατάω στα χέρια μου,
και δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ.

Ήταν λάτρης των στιγμών. Κάτι που έμαθε στον αδερφό μου και κάτι που με την σειρά του αυτός, έμαθε σε μένα.
Ξεκίνησα λοιπόν να γεμίζω κι εγώ το δικό μου συρτάρι με στιγμές που κατάλαβα πως αξίζουν να μην ξεχάσω ποτέ,
αλλά τώρα πια ήμουν εγώ υπεύθυνος γι’ αυτό.

Τα χρόνια πέρασαν, το συρτάρι μου γέμισε, και συνεχίζω να γεμίζω σκληρούς δίσκους..
Έμαθα να σέβομαι την σημαντικότητα της φωτογραφίας, γιατί εάν δεν υπήρχε δεν θα είχα δει πολλά ή θα είχα ξεχάσει..

Φωτογραφία επίσης, έμαθα απ’ τον Νίκο πως σημαίνει γράφω με το φως, και στην EYEDO πλέον,
θέλουμε να γράψουμε μαζί σας τις δικές σας στιγμές όπως ακριβώς συνέβησαν. Γιατί το αξίζουν..

Καλώς ήρθατε στην EyeDo 😉